Uqi Biography

    Haji Mohammad Hassan, known as Uqi, was born into a rural family in Jangalak village, Sharistan district, Daykundi province. He had three brothers and a sister, being the oldest himself. The normal course of his life was abruptly disrupted when, at the age of 13 on a cold winter morning, he found his parents dead at home because of plague disease. Despite having relatives in his village, Uqi uncles, especially Khudarahim Karbalie from Chochan village took him and his siblings to his house and raised them. Uqi spent his entire teenage years in Chochan and returned to his home village as a mature adult. He became a prominent community leader, dedicating his life to local peace and prosperity. Uqi was known in the community for his robust physical figure, referred to as "Mardak Kata," synonymous with a big man. The loss of his parents at an early age was a profound shock for the entire family. Nonetheless, as Uqi grew, he shown his strength in overcoming life's challenges. Upon his return to the village, with the support of Khudarahim Karbalie took control of the parents' property, establishing a new life for himself and his siblings. Uqi education was basic, but he was well aware of Afghanistan's history, especially the turbulent history experienced by the Hazaras, his ethnic group. Uqi built friendly connections with people from his village, nearby villages, and other Hazara community leaders and influential people.
    Despite economic hardships, Uqi was generous and hosting people from various backgrounds. His house became a haven for individuals and groups with tensions and conflicts seeking justice, and peace, in state was suffering from corruption in the local administration. People from nearby and faraway villages approaching Uqi, spent days and nights and Uqi, resolving their tensions/clashes. He emerged as the most trusted local peace leader of his generation and devoted his entire life to local peace. It was rooted from Uqi's broad opinion and understanding of the state of corrupt local governance. In other words, all Uqi was doing, was driven by his personal passion and the extent of oppression Hazara people experienced from the local state administrations. People from all walks of life admire Uqi conflict resolution skills, commitment to local peace and justice, vigilant talks, and unwavering dedication. He remained a sincere local peace leader and source of consultation until his demise at the age of 85 in the spring of 1983. May his soul rest in peace!

    بیوگرافی اوقی

     حاجی محمد حسن معروف به اوقی در سال ۱۲۷۷ در یک خانواده‌ی روستایی در قریه جنگلک ولسوالی شهرستان ولایت دایکندی به دنیا آمد. او در کنار دو برادر و یک خواهر، بزرگترین فرزند خانواده‌ بود۰ تازه پا به سن سیزده سالگی گذاشته بود، که وقوع یک حادثه‌ی ناگهانی زندگی عادی او را به‌شدت متاثر ساخت. زیرا؛ در یک صبح سرد زمستانی پدر و مادرش بر اثر ابتلا به بیماری واگیر دار طاعون درگذشت. اوقی کوچکتر از آن بود که سرپرستی برادران و خواهرش را به دوش گیرد۰ ماماهای آن ها به ویژه خدارحیم کربلای از قربه چوچان به کمک آن ها شتافتند و اوقی را با برادران و تنها خواهرش به خانه‌ی خود منتقل و کفالت آن‌ها را به دوش گرفتند. گرچه از دست دادن والدین در دوران کودکی اوقی را دچار شوک عظیم کرده بود؛ با این وجود، او تسلیم نابسامانی روزگار نشد؛ روز به روز قد می‌کشید، افکارش پخته‌تر می‌شد و با راه‌های غلبه بر چالش‌های زندگی آشنا می شد. سال‌های نوجوانی و شروع جوانی محمد‌حسن اوقی در روستای چوچان سپری شد۰ اوقی در بزرگسالی به زادگاه خود روستای "جنگلک" بازگشت و با کمک خدارحیم کربلای کنترول زمین ها و دارایی های پدرش را بدست گرفت و برای خود، خواهر و برادرانش زندگی آبرومندانه را رقم زد. اوقی فرد با استعداد و درشت هیکل بود و در جامعه محلی خویش به «مردک کته» یا "مرد بزرگ" شهرت یافت. با آن که اوقی سواد ابتدایی داشت اما از تاریخ افغانستان به ‌ویژه تاریخ هزاره‌ها (مردمی که او از نظر تباری به‌آن‌ها تعلق داشت) آگاهی عمیق داشت او در نقش یک رهبر برجسته‌ی محلی؛ زندگی خود را وقف تامین صلح و رفاه محلی کرد و با ساکنان روستای جنگلک و سایر روستاهای همجوار و بزرگان هم عصر خود در هزاره جات روابط دوستانه داشت.
    ایشان آدم ساده زیست بود و علی‌رغم مشکلات اقتصادی، در خانه‌اش به‌روی خاص و عام باز و سفره‌اش همیشه پهن بود و سخاوتمندانه و با جبین گشاده از مر دم پذیرایی می‌کرد۰ مردمی که از یکسو، از ستم و رشوه‌خواری حکومت محلی به‌ ستوه آمده بودند و از سوی دیگر به روش و منش عادلان ه و صلح‌طلبانه‌ی اوقی باور راسخ داشتند. آن ها تا زمان حل مشکلات خود در خانه‌ی اوقی میماندند و اوقی نزاع‌های آن‌ها را به صلح تبدیل می‌کرد. این مساله ریشه در وسعت نظر و درک اوقی از وضعیت فاسد حکومتداری محلی داشت. زیرا می دانست که حکومت محلی به‌ آن‌ها فقط ظلم و ستم روا می دارند و عدالت را زیر پا می کنند. تمام اقشار اجتماعی هم عصر اوقی؛ او را به‌دلیل شیوه‌ی زندگی مسالمت آمیز، مهارت‌ در حل منازعات اجتماعی و محلی، تعهد تامین صلح و عدالت، دلسوزی و فداکاری برای مردم، ارائه‌ی مشورت‌های نیک، شیوه‌ی صحبت و گفت‌وگوی موثر، عزم راسخ و تزلزل ناپذیر، سخاوت و مهمان‌نوازی و شهامت اخلاقی تحسین می‌کردند. اوقی تا زمان مرگ نیک منشی و دور اندیشی خود را حفظ کرد و به‌ عنوان یک رهبر محلی صلح طلب و منبع مطمین مشوره و معلومات باقی ماند. ایشان، سر انجام در بهار سال 1362 در سن 85 سالگی درکنار خانواده در زادگاه خود به آرامش ابدی پیوست. نام نیک او هنوز زبان‌زد جامعه محلی است و مردم او را بخاطر کارها و نام نیک اش به‌ یاد میاورند۰ روحش شاد و قرین آرامش ابدی باد!